Larwa astralna

Co byście powiedzieli, gdybyście nad sobą ujrzeli obrzydliwe, przypominające larwę chrząszcza monstrum? Takie, które ma straszną twarz wykrzywioną w złośliwym lub gniewnym grymasie. Wieloma oczami łypie na nas, a jej dziwaczne odnóża już prawie dotykają naszego ramienia. Taki widok może być naprawdę ohydny. Tak właśnie wygląda przeciętny osobnik będący niższym wampirem emocjonalnym – bardziej znany pod nazwą: larwa astralna.

Ze względu na swój charakter istnienia żywi się tylko i wyłącznie negatywnymi emanacjami z ludzkich ciał. Trudno się temu dziwić – w końcu to właśnie z nich została stworzona. Jej rdzeń istnienia, pozwala jej karmić się tylko tą emocją, z której powstała. Jednak zdarza się jej również zaistnieć z dość neutralnych emocji jak smutek czy przygnębienie. Prócz potencjalnych twórców, jakimi są ludzie, zaobserwowano kreowanie się larw na przedstawicielach takich zwierząt jak psy, koty, konie, czy wieloryby. Ich wygląd jest zależny od nosiciela, którym się karmią lub warunków, które napotykają.

Zamieszkują niższe sfery astralne, gdzie świetlistość jest niewielka, a więc może zaatakować tylko tych ludzi, którzy posiadają materię niższych sfer. Ich zdolności bojowe nie są zbyt wielkie, a w sumie żadne, jeśli tylko osoba jest świadoma ich istnienia i zna podstawy oczyszczania bądź tworzenia osłon. Utworzona larwa posiada cechę, która wyróżnia ją jako istotę ożywioną – za wszelką cenę chce żyć. Wzbudza więc emocję, z której powstała w swoim twórcy, choć dobrze jej idzie także z innymi ludźmi. Nie posiada jednak świadomości, a jest jak zwierzę napędzane niskimi instynktami. Może rozwinąć spryt, jeśli tylko pożyje odpowiednio długo, by go rozwinąć.

W jaki sposób powstaje larwa astralna?

Larwa astralna powstaje przy emanacji negatywnych oddziaływań, takich jak emocje lub zbrodnie, gdzie np. przelano krew bądź stosowano przemoc. Larwa we wczesnym etapie tworzenia przypomina stopniowo zagęszczający się kłąb dymu (Faza Pierwsza). Najpierw kształtują się niby ślepia (Larwa jest tak naprawdę ślepa – jej oczy to receptory badające wibracje w atmosferze). Emocje powodują zawirowania materii, z której składa się aura (w tym wypadku astralna, bo jest wskaźnikiem właśnie uczuć i emocji). W konsekwencji, następuje oderwanie części materii i nadanie jej negatywnych cech. To kończy się utworzeniem larwy astralnej. Gdy dana emocja, jest nieokreślona, za słaba, bądź szybko gaśnie, larwa zostaje na tym etapie rozwoju i przypomina opakowany połyskującą “folią” worek, wypełniony niskimi materiami. Przypomina to nieco dym z papierosów.

Jeśli jednak w krótkim czasie panuje żywiołowa kłótnia, zabarwiona gniewem i nienawiścią, to larwa ma szansę przybrać postać znacznie bardziej wyrazistą i w pełni dorosnąć do rozmiarów wielkości mniej więcej średniego psa. Jej inteligencja wzrasta i potrafi obmyślić nowe strategie. Rozmowa z takim tworem wydaje się pozbawiona sensu – larwa często powtarza wibracje, z których została stworzona, co powoduje pewien odzew u pobliskich bytów. Dla niej to oznaka, że może na nich żerować, gdyż posiadają podobne jej materie zdolne do wibrowania w ten sam sposób.

Na tym etapie (Faza Druga) widać wyraźnie jej korpus, odwłok, głowę i coś na kształt odnóży. Także w jej wnętrzu zachodzą zmiany – pojawiają się zagęszczenia szarej masy otoczone wciąż ciemnym dymem, co można uznać za organy przetwarzania energii, które dostosowują pochłonięty pokarm do jej odbioru. Dzięki rozwiniętym detektorom potrafi namierzyć żywiciela na większe odległości, niczym rekin w morzu.

Jeśli zdoła, larwa astralna pożyje na tyle długo, by przejść o poziom wyżej. Na tym etapie stanie się w pełni świadoma, co oznacza zdecydowany wzrost zagrożenia z jej strony. Instynkty nadal panują nad jej zachowaniem, lecz dodatkowo okazuje pamięć i zdolność kojarzenia, co pozwala jej na unikanie niebezpieczeństwa, które nie jest wprost jasne. Taki twór nazywany jest już nie larwą, a wampirem emocjonalnym niższego rzędu. Wtedy zmienia wygląd na bardziej humanoidalny (Faza Trzecia).

Larwa Astralna jako przeciwnik

W Fazie Pierwszej larwa nie stanowi dużego zagrożenia – jest niezbyt świadoma otoczenia i zachowuje się jak embrion, który pożywia się, gdy natrafi na źródło pokarmu. Przysysa się do aury i tam tkwi dopóki nikt jej nie ruszy na tyle, by ją oderwać. Jej wibracje powodują, że ciało żywiciela odpowiada takimi samymi, jeśli tylko posiada odpowiednie materie zdolne do reakcji na sygnały larwy. Mówiąc prościej pobudza człowieka do wytworzenia takiej samej emocji. Materie, które odpowiedziały, zostają przyciągnięte w pobliże larwy i przez nią wchłonięte wraz z energią emocjonalną cechującą daną gęstość materii astralnej.

Przeciwnik z niej żaden i cała sztuka z polega na jej dostrzeżeniu, ponieważ usunąć może ją dosłownie wszystko – nie trzeba nawet jakoś szczególnie się starać. Problem jest wtedy, gdy pasożytuje na nas od dłuższego czasu, gdyż wypuszcza z siebie ramię w kształcie korzenia, by mocniej zakotwiczyć się na żywicielu. Należy najpierw usunąć korzeń, a potem całą larwę.

Larwa astralna stadium drugiego

W Fazie Drugiej jest już groźniejszym przeciwnikiem, gdyż szybkość jej reakcji jest większa i instynkt pasożyta mocno daje się we znaki. Wgryza się w powierzchnię aury równocześnie wypuszczając szarą zawiesinę, która ją okrywa i stapia z aurą. Działa to jako kamuflaż i jednocześnie znieczulenie. Żywiciel odczuje stratę po pewnym czasie, TYLKO jeśli jego układ jest za słaby by szybko się zregenerować (co w przypadku osoby zdrowej oznacza, że nie ma zbyt wiele miejsca na reakcję).

Ze względu na kamuflaż i znieczulenie, ciężko jest niedoświadczonemu odkryć czy ma pasożyta w aurze. Warto zasięgnąć rady doświadczonego w tym uzdrowiciela, który szybko pozbędzie się intruza. Jeśli jednak chcemy sami się go pozbyć to dokładnie wyczesuj aurę, aż poczujesz ciężkie materie bądź śliską powierzchnię w porównaniu z całym biopolem. Przy okazji oczyść się również z mniejszych zanieczyszczeń.

Larwa astralna stadium trzeciego

W Fazie Trzeciej mamy już powody do niepokoju, gdyż wchodzimy w interakcje nie z pasożytem natury wampirycznej, ale wampirem niższej kategorii, a to dość spora różnica. Zwłaszcza w zdolnościach. Taki wampir może kraść nam energię na odległość- nie musi już przysysać się do aury ofiary. Wykorzystuje w tym celu drenaż energetyczny i linkowanie (pojęcia zaczerpnięte z nauk o wampiryzmie). Szczególnie to ostatnie daje mu możliwość wybierania ofiary i podłączenia się do niej, a więc i odnalezienia w razie głodu. Nie jest zresztą uzależniony od jednej osoby – może się podpiąć do kilku na raz (zależnie od doświadczenia). Jego inteligencja przewyższa już zwierzęta i coraz bardziej przypomina humanoida, by nie wzbudzać niepokoju w otoczeniu.

Należy uchwycić łącze jeśli już je dostrzeżemy i odciąć możliwie najszybciej. Powinnyśmy pamiętać o tym, że sznur energetyczny trzeba wyrwać do końca, by nie zatruwał układu człowieka. Łącza szukamy w okolicy czakry splotu słonecznego i niższych – wybór wampira zależy od aktywności czakry i preferencji. Bardziej pasują mu niższe wibracje, więc wybiera czakrę sakralną bądź podstawy gdzie emocje łatwo się kumulują. Za to czakra splotu odpowiada za ogólną gospodarkę energii życiowej i jej pochłanianie. Po oderwaniu sznura należy założyć tarczę i ją utrzymywać, ewentualnie podjąć działania, by wampir przestał na nas polować.

Królowa Larw

Wyobraźcie sobie poczwarkę chrząszcza, która nabrzmiała tak bardzo, że nie potrafi się ruszyć. Dodajcie jej ociekającą śluzem skórę i paskudną szczękę. Tak mniej więcej wygląda Królowa larw. Dawniej była larwą, teraz też jest, ale stała się drapieżnikiem, który wykorzystuje innych, czyli inne larwy. Podczas, gdy larwę astralną spotkamy właściwie wszędzie tam gdzie jest choć garstka ludzi, to Królową Larw możemy dostrzec tylko w większych miastach, szczególnie przy wielkich osiedlach, gdzie bloki są obok siebie, a twór ma w zasięgu co najmniej setkę żywicieli. Praktycznie nie porusza się, ale rekompensuje to sobie zdolnością pochłaniania energii na odległość. Robi to w silniejszej i bardziej rozwiniętej formie niż mają Niższe Wampiry.

Nabrzmiały odwłok stanowi cztery piąte jej ciała i mieści specyficznie rozwinięte czakry, pozwalające jej na pochłanianie każdej emocji negatywnej – nie jest więc zmuszona do pochłaniania jednego rodzaju energii. Jest kanibalem swojego gatunku, potrafi narzucić swoje pragnienia innym larwom, które tworzą jej rój. Nie reaguje na słabsze ataki dzięki pancerzowi z cięższej materii – wysyła za to część larw, by oddaliły niebezpieczeństwo.

Ostatnim stopniem rozwoju Larwy jest Siedlisko. Powstaje ono z Królowej Larw, gdy ta w końcu ginie z przejedzenia (nie jest w stanie utrzymywać kształtu) tworząc gęsty obłok ciemnej masy, w której zamieszkują larwy. Siedliska mają szansę przetrwać tylko, gdy są utrzymywane przez coraz większą ilość żywicieli. W końcu jednak i one się rozpadają.

Na koniec

Poniżej ukazuję cały cykl życia larwy astralnej. Od początków po koniec jej istnienia jako larwy. Wyższe stopnie Niższego Wampira należą już do innego tematu.

1. Larwa Astralna (embrion)
2. Larwa Astralna (dorosła forma) ma dwie różne ścieżki:
– Niższy Wampir Emocjonalny zdobywający kolejne stopnie
– Królowa Larw, mająca potencjalną możliwość stania się Siedliskiem.

 

Zdarzyło Ci się kiedyś natknąć, na którąś z tych maszkar?